Tranen in de droogdoek onder de vaat. Tranen tussen woorden uit de lezing. Tranen als metgezel bij de film en tenslotte tranen als dikke regendruppels na de film.
Waarom treft het mij zoo? Vanwaar deze gevoeligheid? Nog steeds: me genomen voelen en onteerd. Verleidt ben ik, opgegeten en daarna uitgespuwd. Dat nooit weer! Veel haat. Het is zeer naargeestig.
Verbale kromheid. Weer moet ik kritisch zijn naar mezelf.
'Dat mag jij ook wel eens doen! ' Jij moet niet altijd iets over mij zeggen als ik iets over jou zeg! Doe ik wel. Het is geleuter waar ze het over heeft. Wat kan mij kritisch kijken naar mezelf nou schelen, terwijl ik een afspraak wil maken?! Telkens weer komt er een draai aan de conversatie die ik niet wil, en die de hele sfeer verpest. Maar ik heb de conversatie niet in de hand. Ik maak er toch wel deel van uit?! Kunnen wij niet meer met elkaar omgaan? Ik had zo'n zin in je verjaardag. Nu een zwarte vlek. De pest. Zou ik het nou echt heel verkeerd doen allemaal? Ben ik een of ander dwarsliggend rotkind?

Was het alles een waan, een visioen? Harde lamp, diepe mand, scherpe haak. Ik ben het er niet mee eens dat ik zoo bespeeld wordt: daarom stop ik mijn schaarse gevoel helemaal weg. Ik voel gewoon dat ik bang ben. Bang voor weer een visoen. Alhoewel niet het visioen naar is, alswel het ruw ontwaken: wakker geschopt worden. Nog steeds geen hard hoofd. Al probeer ik die 'kwaliteit' wel tegen te houden. Afgestompt?
Rook slaat op mijn keel. Ik wil niet steeds weer door haar in coma-achtige toestanden geraken. Ik haat het zoals het loopt. Ik haat wat was en helemaal wat is. Hoe kunnen dingen zo enorm veranderen? Is dat ene dan wel ooit geweest? Of was het 'fake', een visioen toen? Dat kan toch niet tussen dezelfde twee mensen? Daar moet een leugen tussen zitten. Ik waak ervoor. Ik pas er voor ooit nog zo te worden gebruikt. Koleertige rotzooi!!

Ik zou graag iets over je brief willen zeggen, maar ik ben er te afwezig voor en teveel opgeslokt door het aloude project. Waar moet ik heen? Wat moet ik doen? Ik heb geheel geen zin meer in de kutverjaardag van een venijnige 26-jarige. Waar ik wel zin in heb: vergeten, roes door drugs en drank, wegkruipen, groen, volop-groen, zonverblind, ongecompliceerd, acceptatie, zeepgladde communicatie, onbewolkt sociaal contact, flexibiliteit en geen compromis nodig hebben, geloof, trouw, warmte, zekerheid, zorg, onvoorwaardelijke aanhankelijkheid.
Ja dat is veel, maar dat is toch ook de geest van deze tijd? Wat ik ook wil is dat Haar Zachte Handen mij willen en dat ik dan niet wil of wel, maar 't niet meer kan. Wat wil ik nou? Wat moeten we nou? Ik vind dat ze me heeft afgescheept.
Ik ga niet voor iedereen een dag in de fabriek staan voor stompzinnige verjaardagcadeau's.