De ochtendschrijver
Er was een tijd dat ik elke dag een vaste ritme had puur voor mezelf. Ik zette handmatig koffie en pakte dan mijn typemachine om in mijn correspondentie te voorzien.
Een goed spreker ben ik niet, maar destijds was ik geen spreker. Ik was een schrijver, een schrijver van de ochtend (in de nachten schreef ik overigens ook veel, maar dan was ik niet de schrijver, maar de dichter. Een dichter van de nacht of in ieder geval een prozaist met veel gedraal, weeklagen en drank.)
Op de ochtendlijke momenten schreef ik mijn vrienden. Vrienden aan de andere kant van het land, maar ook vrienden in de stad. Zoals ik al zei: ik was geen goed spreker.
Wie schrijft die blijft: je schrijft, ontvangt zelf brieven en reageert daar weer lustig op (los).
Nu ik andere ritmes hanteer en niet meer helemaal zelf de hand heb in de indeling van mijn ochtenden en mijn dagen, schrijf ik minder. De correspondentie is ook erg afgenomen.
Maar ik koester de oude met verve. En er zullen vanzelf weer nieuwe en andere ritmes komen, waarin er ruimte is voor schrijven. Zoals deze kijkdoos bijvoorbeeld.
|
|