Boekenkast, poëzie

trein der gedachten

Het wordt tijd om me terug te trekken en te plaatsen op een rustpunt.

Een (1) stap terug, van de snelle weg waarop ons leven geleefd wordt.

(Door alle poeha komen we er niet toe om stop te zeggen of een stap opzij te doen.)

Het leven is: hoge muren met buiten de wereld en binnen de veste. Slechts op bezoek om uit te hijgen en het suizen in mijn oren weer bewust worden. Of de deelbaarheid van het groen aan de bomen.

ik weet niet waarom het (niet) gaat zoals het gaat. ik wil dichtbij ookal zal ik me branden. ik wil nabij, maar er zit een rem op de loop der dingen, op hoe het (zij) loopt; mij ontloopt zou ik haast gehaast zeggen.

Ik denk dat ik het wel aankan. De stilte. De afstand. Dat ben ik gewend. Die houding is mijn gelijke: het kind zonder kader en vol verlangen.

Dit alles makkelijk te vermijden als je geen stap opzij doet.