Zeikje, een poes
Zeikje, zo heette je omdat je ongelovelijk kon mekkeren. Altijd wat te kletsen.
Je bent opgehaald bij de buren die dachten dat je onze kat was. En mijn vader deed alsof hij jou herkende, en dat deed hij ook thuis. Mijn moeder vond het raar dat hij niet had gezien dat je onze kat helemaal niet was. Maar goed: je kwam op de boerderij wonen.
Een lieve kat(er) met moederlijke/sociale gevoelens. Als een baby huilde werd jij ongerust.
Toen er een kat uit de Franse Alpen op de boerderij verscheen (ook met een list binnengebracht), maakte je zondermeer ruimte voor deze Minou. Dikke maatjes waren jullie.
En je was groot en sterk , want de baas over grote Tatra-honden in huis. Buiten werden de rollen werden omgedraaid; klein was je buiten. Ook zeker die keer toen de ene Tatra-hond (niet Halka) je dodelijk verwondde. Er was niemand van de familie thuis op het moment dat het gebeurde en je bent veilig en ver weggekropen in de ongebruikte mestgangen. Zo vonden we je veel te laat en veel te koud. Op aanwijzingen van Minou, die je verlies nooit meer te boven is gekomen.
|
|